1. نگوییم که: «ذهن با عین برابر میشود» یا «هرچه میدانیم پندار است و پدیدار»! بلکه بگوییم: «انسان توان فهم جهان را دارد، اما این فهم همیشه قابل تکمیل و گسترش است.»
2. هیچ بزرگی با نقد آثارش کوچک نمیشود و هیچ کوچکی با نقد بزرگان بزرگ نمیگردد. پس نقد و نظر را که همیشه راهگشا بوده، با همدلی بشنویم و به اصلاح و تکمیل آن یاری رسانیم، تا جمود به حرکت تبدیل شود.
3. تعلیقه و حاشیهنویسی و اظهار نظر در چارچوب دانشهای موجود، تولید علم نیست. نقد و نظریهای به تولید علم میانجامد که بتواند سپهر سنت موجود را سقف بشکافد و بر افقهای دیگری راه باز کند!